วันนี้เจอบทความเล็กน้อยๆของ สเด็จพ่ออนันดาแห่งกายหยาบ มาครับ
เห็นว่ามัน "ใช่" และหลายคนเองก็ไม่เคยนึกถึงจุดนี้มาก่อน เลยเอามาฝากให้ทุกคนครับ
ขออนุญาตคงเนื้อหาไว้โดยไม่เปลี่ยนแปลงน่ะครับ (มีคำหยาบนิดหน่อย)
สมัยเรียนผมมีเพื่อนคนหนึ่ง แม่งเป็นเด็กเรียนในห้องผม เลิกเรียนมันจะกลับไปอ่านบทเรียนล่วงหน้าเสมอ แน่นอนครับว่ามันมีคนแบบนี้อยู่บน โลกจริงๆ ผมเจอมากับตัวเอง แต่หากถามว่า ที่มันอ่านล่วงหน้าเนี่ย เพื่ออะไร เพื่อความรู้ เพื่อตัวเองจะได้ฉลาด ทำข้อสอบได้ งั้นเหรอ ?? พวกนี้แม่งส่วนรอง ประเด็นหลักของมันคือ
"กูอ่านล่วงหน้าเพื่อที่คาบเรียนต่อไปกูจะได้มีอะไรเถียงอาจารย์"
... มันชื่อไอ้แมน
ไอ้แมนเป็นเด็กเรียนเด็กเนิร์ดที่กวนส้นตีนมาก มันเป็นเด็กเรียนที่ชอบแก้เผ็ดอาจารย์ด้วยการเถียงแบบวิชาการ ทุกคำพูดที่อาจารย์พูด อย่าได้มีอะไรผิดแม้แต่นิดเดียว แม่งเถียงกันเอาเป็นเอาตายไปข้างว่าที่กูอ่านมามันไม่ใช่แบบนี้ ผมถามมันว่า "ไอ้แมน ทำไมมึงชอบเถียงอาจารย์วะ" ไอ้แมนบอกผมว่า ...
"เด็กนักเรียนแทบทุกคนไม่กล้าเถียงอาจารย์ อาจารย์จึงลำพองว่าทุกอย่างที่ตัวเองพูดถูกเสมอ ทั้งๆที่บางครั้งการสอนนั้นก็ผิด ไม่ใช่เรื่องถูกเป๊ะไปทุกเรื่องหรอก ไม่เชื่อมึงลองไปอ่านล่วงหน้ามาสิ บางวันก็ไม่ตรงในหนังสือ พอยกมือถามยกมือแย้งก็ไม่พอใจ พวกอาจารย์นี่จะอีโก้สูง คิดว่าตัวเองถูกแน่นอน หารู้ไม่ ที่กูอ่านหนังสือล่วงหน้าเนี่ย หลายคาบเลยที่อาจารย์สอนไม่ตรงตามตำรา ถ้ากูไม่เถียง พวกมึงก็จะได้รับความรู้ที่ไม่ถูกต้องตามตำราไป กูรู้ว่าโดยรวมมันก็จะออกมาถูก แต่สอนผิดจากตำราไป กูเชื่อคนเขียนตำรามากกว่านะ กูเลยต้องเถียงเพื่อการเรียนการสอนที่ดีขึ้น"
ทุกวันนี้ ไอ้แมนแม่งเป็นอาจารย์สอนอยู่ราชมงคลแห่งหนึ่ง... ผมหวังลึกๆว่าขอให้มีนักศึกษาซักคนเถียงแม่งแบบที่แม่งเคยทำ การศึกษาเราจะได้พัฒนาแม่งยิ่งๆขึ้นไป แต่ผมว่าไอ้แมนแม่งเซฟตัวเองดี แม่งไม่พลาดหรอก
by เสด็จพ่ออนันดา
ได้อ่านแล้วก็คิดได้ "เออ จริงแฮะ"
บางครั้ง การวิจารณ์ การโต้แย้ง นี่แหล่ะ คือบ่อเกิดของปัญญา
จงอย่ากลัวที่จะโต้แย้ง จงอย่ากลัวที่จะวิจารณ์ แต่จงโต้แย้งและวิจารณ์ด้วยปัญญาและข้อเท็จจริง
No comments:
Post a Comment